William Padilla Nucasa

Naguilian, La Union

Wednesday, December 2, 2009

Sulo Sa Karimlan (karugtong ng "Kuwento Ng Isang Anghel")

Ang kwento sa likod ng buhay ni Angel, natuklasan ko, ay isa ngang pambihirang kasaysayan. Ganito kasining na mga kwento ang tipong nagkakapitak sa napakaprestihiyosong mga pahina ng antolohiya ng mga nagwawaging akda sa Palanca Awards. O kung susulatin ng isang Ingles, sigurado ito sa pinagpipitaganang Pulitzer Awards ng Amerika.
Ngunit ang kwento, ayon sa request, ay isusulat hindi para ipakipagtimpalak. At bilang isang mabuting manunulat ng buhay, ‘ala mang permadong kasunduan ay dapat akong umindak ayon sa tugtog na gusto ng nagpapasulat. Isusulat ko ang kuwento hindi upang pagkaperahan mula sa mga patimpalak. Isusulat ko ito upang kung mailathala ay pakikinabangan ng mga makababasa. Magsilbi nawa itong sulo pabalik sa liwanag ng maraming iba pang anghel na nasa karimlang pinanggalingan ni Angel – ang pre-marital sex.
Pero hintay! Paano ko kaya magagawang wholesome ang kwento gayong maitim pa ‘ata kaysa dilim ng gabi ang background nito? Paano ko isususulat, halimbawa, na hindi kukwestiyunin ng moralidad ang ilang bulgar na salita at berdeng tagpo na literal na inilahad ni Angel sa draft? Kalabisan nang banggiting ang isang gaya ni Angel na laking States, liberated, ang sex (daw) ay isang bukas na paksa. Isang bagay, alalaong-baga, na malayang gawin kahit walang basbas ng matrimonyo. (Sanabagan, hindi kaya masyadong napakaramot ng pagkakataon upang ngayon lamang ako pahintulutang makilala si Angel? Ha-ha!)
Anuman, bandang huli ay nagawa ko ring maging smooth ang mga kaberdehan ng kwento. Ngunit kung ano ang wakas nito ay hindi ko mapagpasyahan. Patuloy itong nakabitin sa wala. Syempre, gaya ninyo ay ayaw ko ring ang maagang pagkamulat ni Angel sa larong mabuhay ay mauuwi sa maagang kamatayan. Dapat malaman ng mga bumabasa na ang manunulat na ito, higit kaysa kanino man, ay napamahal na rin kay Angel.
Isang araw ay tumawag ako kay Angel.
“Ow, kumusta na?” si Angel. “Tapos na ba ang story ko? Pakitapos naman, please, bago mahalata ang tiyan ko. Syempre, bago ako magsimbang may bulak sa ilong ay gusto ko munang mabasa kung anu-ano ang mga kabalbalang pinaggagawa ko sa buhay.”
“Is there really no other way to get out from this, other than killing yourself, Angel? Maryosep, andami riyang ibinebenta ang sarili para lamang mabuhay. And yet, here you are born with silver spoon planning to commit suicide…”
Naulinigan ko na naman sa linya ang mga pinong tawa ni Angel. “Ha-ha, don’t tell me, iaalok mo na naman sa akin ang sarili mo, Mr. William P. Nucasa? I tell you, long before I made a decision na ipasulat ang buhay ko ay napagpasyahan ko nang ganito ang aking magiging wakas. Papatayin din lamang ako sa amin kapag malaman ito, magpapakamatay na lamang ako. You just don’t know, perfect daughter ako sa tingin ng parents ko. And damn me dahil pagkatapos ibigay sa akin ang lahat ng gustuhin ko’y ganito lamang ang aking igaganti. It’s a big bullshit! Ang laking kahangalan. Para akong gamu-gamong nag-dive sa apoy.”
“Pero ang isang pagkakamali ay hindi maitutuwid ng isa pang pagkakamali, Angel. Sa ganyang lagay mo ngayon, lalong clear dapat sa iyo that there are really things that we must not go beyond.”
“Kung nag-pari ka, alam mo, ang husay mo sigurong pari. But I’m so sorry dahil gaya ng sinabi ko sa ‘yo noon, ipagdasal mo na lamang ako. No other choice na talaga, e. Sukol na ako.
Anyway, makasiya sana sa ‘yo ang inihanda kong kabayaran sa pagsulat mo ng buhay ko. I have three luxury cars and some millions of pesos in my account. Sa Last Will and Testament ko, one-thirds nito ay mapupunta sa iyo. The remaining two-thirds will go to charity. Alam mo na, pampalakas kay Lord upang kahit papaano ay mabawasan naman ang mga kasalanan ko.”
Walang damdamin ang ginawa kong pagtawa. “Hindi ko alam, nabili mo na pala ako. Thanks ha, pero siguro naman ay hindi kasali sa mga nabili mo ang karapatan kong tumanggi sa alok mo. Takot ako sa maraming pera, alam mo? Besides, as of now ay happy na ako, kuntento na ako, na motorsiklo lamang ang service ko.”
“Whatever, bahala na lamang kayong mag-usap ng lawyer ko. In case di mo talaga maihabol ang story ko, bahala ka na. Sana gawan mo ng paraan para mai-publish. Then, for the second and last time ay hahangarin mo naman sigurong masilayan ako bago ihatid sa huling hantungan. Kapag makita mong tinatabunan na ako ng lupa, iiyak ka kaya?”
Nasumpungan ko na lamang ang aking sarili, pagka-end ni Angel sa tawag ko, na kinukwestyon ang ilang reyalidad ng buhay. Kung ang pag-ibig ay isang sugal ng larong mabuhay, nasaan ang katwiran at ginawang laging talunan ang mga babae? At, sa kasalukuyang sitwasyon, si Angel nga ba talaga at ang walang malay na sanggol sa sinapupunan nito ang dapat magbuwis ng buhay kung mayroon mang dapat magbuwis nito?
Anuman, alam kong hindi natutulog ang Diyos upang makaligtaan ang krisis na ito sa buhay ni Angel. Umaasa akong gaya ng isang tupang nawalay mula sa siyamnapu’t siyam, gagawa at gagawa Siya ng paraan upang ang anghel na ito ay muling maibalik sa liwanag.
Hindi naglipat linggo, isang hapong malakas ang buhos ng ulan ay tumunog ang cellphone ko. Sa screen, isa sa dalawampung numerong konektado kay Angel ang nakarehistro. Pinindot ko ang buton para sa Ok.
“Hello…”
“Hello,” hindi kay Angel ang boses. “Ikaw ba si William Nucasa, anak?” Nag-“opo” ako. “Mama ni Trisha ito.” PAGTATAPAT: Trisha ang tunay na pangalan ni Angel. “Tungkol ito kay Trisha, anak,” anitong tila umiiyak o galing sa pag-iyak. “Please, be at Saint William’s Cathedral tomorrow. Ten A.M. mag-i-start ang ceremony. Please, anak, I beg you…”
Nine A.M. kinabukasan nang dumating ako sa Saint William’s. Bagamat isang oras pa bago ang seremonya ay gitgitan na sa parking space ng simbahan ang napakamamahal na mga sasakyan. Dyaske, saan ko ba ipa-park ang motorsiklo ko?
At ano ito? Apat na kalalakihang nangakabarong ang agad ay sumalubong sa akin bago pa man makasapit sa pinto ng simbahan. Wow ha, ganito ba talaga ako ka-VIP sa libing ni Angel? (Trisha na pala ngayon). Pero bakit pinalilibutan ako? At, bago ko pa namalayan, isang matigas na bagay na ang naramdaman kong itinutok sa likod ko.
“Napag-utusan lang po,” anang isa, iyong may pinakabruskong mukha. Sino kaya ang mga ito? Mga hired killer? “Itutumba” ako? Bakit, ano’ng aking atraso? “Sumunod ka na lang kung ayaw mong masaktan.”
Huminto kami sa tabi ng naka-park na Nissan Patrol na heavily tinted ang salamin. “Siya ba?” Galing sa isang nasa loob ang boses. ”Papasukin na’t nang matapos agad e makuha na natin ang ating komisyon.”
Panginoon ko, “itutumba” na ba talaga ako? Saan? Paano na ang libing ni Trisha?
Sapilitan akong ipinasok sa awto. At ang gulat ko nang masinong isang bakla pala ang nasa loob nito! Santa Maria, di bale na pong bistayin ako ng bala h’wag lamang mapagsamantalahan ng baklang ito!
“Hmp, matikas ka nga pala,” sabi ng bakla habang sa tingin ay sinusukat wari ako. “Ow, ano pang ginagawa mo? C’mon, umayos na’t nang tayo’y matapos agad.”
Sa pagyukong iyon ng bakla ay ubod lakas ko siyang sinipa. Pero maliksi ang kumag, nakailag. Inaambaan ko ng isa pang tadyak nang may kung anong ipinalo sa batok ko. At nagdilim ang lahat sa akin.
Ang apat na lalaking nangakabarong ang namulatan ko pagbalik ng aking malay-tao. “Sorry po,” matapat nilang paghingi ng paumanhin. “Tara na pong manhik sa simbahan at magsisimula na ang seremonya.”
Pagtayo ko, napansin kong iba naman na ang suot ko. Bakit naka-amerikana na ako? Nasaan na ang bakla? Inayusan lamang ba ako? Para ano?
Sa simbahan, mag-uumpisa na nga ang seremonya. Pero nasaan ang patay? Bakit pangkasal ang dekorasyon ng simbahan? Sino ang mga ikakasal?
Sa mando ng isa sa mga lalaki, lumakad kami sa aisle. Sa ikatlong upuan mula sa pinakaharap ay tumigil kami. “Kumilos ka ayon sa hinihiling ng mga pangyayari,” may banta sa tinig nito. At bago ako iniwan, kinapa nito ang baril na nakasukbit sa kanyang baywang.
At nag-umpisa ang seremonya. Bago ko pa mawatasan, heto na si Trisha— ang buhay na buhay na si Trisha–- na inihahatid palapit sa akin ng isang ginoong kagalang-galang ang tindig. Ang kagandahan nito na wika ko dati ay katakam-takam ay lalo pang naging katakam-takam ngayon dahil sa napakaelegante nitong gown.
At sino ang groom? Hu-hu-hu, makatatanggi pa ba itong inyong abang lingkod gayong sa tuwing mapadadako ang tingin ko sa lalaking may sukbit na baril ay lagi nitong kinakapa ang baywang?
Lumalakad ang seremonya ay naglalaro ang isip ko sa magiging tagpo pagkatapos ng kasal. May honeymoon kaya? Saan? “Pwede” pa kaya kahit magtatatlong buwan na? Paano? Ha-ha, ang likot naman talagang imagination ito, oo.
“Inuulit ko,” napalakas ‘ata ang boses ng pari. “Ikaw lalaki, tinatanggap mo ba si Trisha–”
“Opo, Father. Tinatanggap ko po at ipinapangako kong pakamamahalin siya habang ako’y nabubuhay.”
Tinitigan ako ng pari. Sa malumanay na boses, anito, “Please, anak, patapusin mo naman muna sana ako bago ka sumagot. Saka, “oo” at “hindi” lamang ang dapat mong isagot, okey?”
“Okey, fine, Father.”
Inulit ng pari ang tanong.
“Opo, Father.”
Maya-maya pa, naulinigan kong sinasabi sa akin ng pari: “You may now kiss the bride.”
Tinitigan ko si Trisha. Nagtatanong ang aking mga mata. “Pwede?”
Tumango siya.
Pero Diyos ko, saan ba hinahalikan ng groom ang bride? At kapag ki-kiss, yayakap pa ba? Walang yakap, kiniss ko siya sa forehead.
Halos magpugik sa tawa ang pari. ”Don’t tell me, iho, na buntis na’t lahat ay sa noo mo pa lang nahahalikan si misis?” (As if binibigyan ako ni father ng ideya na maliban sa lips, pisngi at noo ay may iba pang mga parte ang babae na kini-kiss. Kung alin-alin ang mga iyon, isang bagay na hindi lamang dapat si Father ang nakaaalam).
Hinila ‘ika n’yo akong bigla ni Trisha at sa b’welta kong yaon ay niyakap ako saka siniil ng halik sa labi. Gumanti ko. Matagal. Napakatagal.
“Iho, iha, tama na ‘yan,” marahang tinapik ng pari ang mga likod namin.
ALAS-KUWATRO ng madaling araw kinabukasan nang magising ako. “Trisha…” niyugyog kong marahan ang aking si Trisha. Nasa isang silid kami ng isang five star hotel for one-month stay, courtesy of our very own ninong, Honorable Mayor of Naguilian, La Union.
“Ummph… Bakit ba?” Sa malamlam na liwanag ng lampshade ay nabakas ko ang isang pilyang ngiti na gumuhit sa mga labi ni Trisha.
“Please...”
Hinalikan ko si Trisha sa lips. Marahan. Marahang-marahan. Pumusok. Pumusok nang pumusok.
“Di ba popsy, ito rin ‘yong … napuyat tayo kagabi?”
Hay naku, for sure, mali-late na naman ako mamaya sa 7:30 A.M. na klase ko. Pero valid naman ang reason, di ba? Just married nga naman, e! Ha-ha!

WAKAS

Gumagalang,


William P. Nucasa

Kuwento Ng Isang Anghel (Unang Bahagi)

Dalawang sunod na text messages ang natanggap ko kagabi buhat sa isang hindi kilalang numero. Kung liliwanagin, ang sabi, “Ipagpaumanhin ang kaabalahang pansamantala kong maidudulot. Isa akong tagahanga ng iyong panitik na gaya ng iba mo pang mga tagahanga ay naghahangad ding makapagpasulat sa iyo ng sariling kasaysayan. Makulay ang kuwento ng talambuhay ko. Madula. At tiyak kong iibigin mo ring isulat dahil gaya ng maraming naisulat mo na tungkol sa tunay na buhay ay nag-aangkin din ng maraming gintong aral. Limang minuto mula ngayon ay tatanggap ka ng tawag buhat sa akin. Maraming salamat.”
At heto na nga, kumikiriring ang cell phone ko’y nakarehistro sa screen ang numerong gaya ng sa mga text messages kanina. Pinindot ko ang buton para sa OK.
“Hello,” boses ng isang kabataang babae ang narinig ko mula sa kabilang linya.
Nag-hello rin ako. “Ako na ito,” sinabi ko ang aking pangalan. Una, hinihinuha kong hindi pa niya ako kilala sa boses. Ikalawa, kalakaran sa pormal na pakikipagkilala. At ikatlo, isang mahusay na istratehiya upang turan din niya ang pangalan.
Naulinigan ko ang pinong tawa ng kabataang babae sa kabilang linya. “Kilalang-kilala kaya kita, ‘no?!” pagkatapos ay sabi.
“Paano!?”
“Diyos ko, kailangan pa ba namang itanong ‘yan? Sabi ko nga sa iyo, tagahanga mo ako. At natural sa isang tagahanga na inaalam ang tungkol sa kanyang hinahangaan.”
Ako naman ang tumawa. Ginagad ko ang intro ng dayalog niya: “Diyos ko, ha, ‘ala akong kamalay-malay rito, nakabuyangyang na pala sa iyo ang buhay ko. Mamaya mo, baka pati kung ilang nunal mayron sa katawan ko at kung nasaan ang mga iyon ay kabisado mo pati.” Naghalo sa linya ang ginawa naming tawa. “Anyway, baka gusto mo ring sabihin kung sino ka?”
“Oo naman, s’yempre, pero p’wedeng h’wag muna ngayon? Saka na lang kapag nagkita tayo at pumayag kang isulat ang kasaysayan ko.”
“Kaso, wala na ako sa… “ Binanggit ko ang pangalan ng isang kilalang tabloid na sinusulatan ko dati. “Kalaban kasi siya ng publikasyong umampon sa akin. Pinapili ako. Tunay nga naman, we can’t worship two gods at the same time. How I really wish to serve you pero walang pages para sa true-to-life stories sa sinusulatan ko ngayon. Sakali man, saan natin ipa-publish?”
“Nababasa kita sa isang magasing ang sirkulasyon ay hanggang sa ibayong-dagat, baka magawan mo ng paraang mailathala roon. Mas maraming reader, mas maganda, dahil mas maraming kabataan ang matututo ng aral mula sa buhay ko.”
Di ko napigil ang isang mabining tawa. “Nagsisimulang manunulat pa lamang ako roon. Ipadala man natin, nasa pamatnugutan pa rin ng magasin ang pasya kung ilalathala o hindi.”
“I-try lang natin, malay mo, pagbigyan. Deserving naman, e. Kelan ka available para maipabasa ko sa ‘yo ang draft? P’wede bukas?”
Sabado bukas. “Hindi ako p’wede pag Saturdays, may klase ako sa aking Master’s. Linggo, available ako.”
Nagtipan kaming magkikita, bandang alas-siyete ng gabi ng Linggo sa isang bagong tayong kilalang fast-food-restaurant sa San Fernando City.
NASA klase ako kaninang umaga ay ginugulo ako ng napakaraming tanong hinggil sa mahiwagang kabataang babae. Paano niya kaya nalaman ang numero ng cell phone ko? Sino kaya siya? Ilang taon na? Estudyante pa? Maganda? Seksi? Naku ha, kung saan-saan na naman yata ibig maglikot ang imagination ko!
Linggo. Minus-kinse para alas-siyete nang manhik ako sa dakong aming napagkasunduan. S’yempre, isang maginoong hakbang na kaming mga lalaki ang dapat na naghihintay sa katipang babae. Pero ano ito? Isang naka-attire Rosebud na kabataang babae ang nahagip kong kumakaway sa akin buhat sa isang mesang malayo sa karamihan. Pinalalapit ako. Siya kaya? Pintsik siya? Mestisa?
“Hi,” iyon ang boses ng kabataang babaeng nakausap ko kagabi. Iniabot niya ang kanyang kanang kamay. Diyos ko, sutlang kay lambot ang palad ng ale! ”Naunahan kita,” gumawa siya ng ngiti. “Pero hindi ka naman nahuli. Agtugaw ka.” Upo raw ako.
Ilan sa mga tanong ko ang agad ay nasagot. Kung sa kagandahan, nanang ko po, ibang klase ito – katakam-takam! At kung seksi o hindi, ay sus, super-bagyo! Napakasabaw!
Umorder kami. Sa drinks; juice ang sa akin, erbi (beer) ang sa kanya. “Pampakapal ng mukha,” aniya pagkatapos ng unang lagok. “Siya nga pala, ako o,” isang school I.D. and iniabot niya sa akin. Tinunghan ko (ang I.D.) upang magulat lamang pagkatapos kong mabasa ang kanyang pangalan.
“Ang bigat mo pala!” Bumadha sa mukha ko ang labis na pagkabigla. “Kaano mo si Chavit?”
“Iyong sa Impeachment Trial noon ni Erap? Mmm, ‘ala. Malayong kamag-anak.”
“Owws… hindi nga!?”
“Promise.” Pinagkurus niya ang kanyang magkabilang hintuturo sa tapat ng kanyang mga labi. Noo’y nasa ikalawang bote na siya sa tatlong boteng beer na inorder niya. “Sa k’wento ko pala, p’wede bang huwag pangalan ko ang gamitin natin? Negative ang k’wento ng buhay ko, alam mo? At s’yempre, ayaw kong malaman ng tao kung paano ko ginugol sa wala ang buhay ko.”
Tumango ako, “sure!”
ANGEL daw, kung maari, ang gusto niyang maging alyas. Tumango uli ako. “Ayanna ngarud didyay draft?”
Isang folder na may sampung pahinang bond paper ang iniabot niya sa akin. “Pagtiyagaan mong basahin,” aniya. “Pero ano, total narito na rin lang tayo, ikuk’wento ko na muna sa ‘yo. Review mo na lang bale ang draft, p’wede?”
Nag-thumbs-up ako.
”Sa climax na tayo, ha?” Isang alanganing ngiti ang gumuhit sa kanyang mga labi. “Alam mo, kuwan ako?” Iminuwestra niya ang ibig sabihin sa pamamagitan ng paarkong pagkumpas ng kanyang kanang kamay sa tapat ng kanyang tiyan. “Two months. Yap, you heard it right, two months pa lang naman.”
Kamuntik akong nalaglag sa silyang inuupuan ko. “Buntis ka!?” Nasa tinig ko ang pagkagimbal. Paano, sa I.D. niya, 4th year high school lang siya. Sino ang mag-aakala na ang napakamurang bulaklak na ito ay lanta na ang mga talulot? “Bakit? I mean, paanong nangyari?”
Tawang devil ang tawang ginawa ni Angel. “Kung makatanong ka naman, as if kahapon ka lamang ipinanganak. S’yempre pa, nakipag-duo ako, ‘no!” ang sabing ang tinutukoy ay parang isang pangkaraniwang nangyayari sa pang-araw-araw na buhay ng isang bahagya nang tumuntong sa 4th year high school. “Ipagdasal mo ako, ha?” aniya pagkatapos maitaob ang ikalawang bote ng beer. “No choice na talaga ako, e. Either papatayin ko ito, total hindi pa naman tao, or ako ang magpapakamatay.”
Napaantanda akong wala sa loob. “Kung wala lang sana akong girlfriend na masasaktan, aakuin ko ‘yan,” matapat sa loob kong sabi.
Mapaklang ngiti ang nahuli kong nakipagtagisan sa mga luha ni Angel. “Thanks ha,” aniya habang tumatayong nagpapahid ng luha. “Sorry, but can we please go now? Baka mamaya mo kasi e maalok mo pa ako ng kasal ay agad-agad mo akong mapapayag.”
Atubili akong tumayo. Kinapa ko ang wallet ko.
“Bayad na,” si Angel. “Di ko pa pala naik’wento sa ‘yo, sa lolo ko ito. Libre tayo rito.”
Sa labas, isang kung sinong putragis na ubod ng yabang ang nag-park ng bagum-bagong Ford Expedition nang makasasagabal sa paglabas ng motorsiklo ko.
“Saan ka ngayon?” tanong ko kay Angel habang sinususian ang wheels ko. “Kung okay lamang sa iyo, kesa mag-dyip ka’y angkas ka na sa akin, hatid na kita…”
Iyong pagbukas ng mga labi ni Angel upang tugunin marahil ang aking paanyaya’y siya namang pagbukas ng front door ng naka-park na Ford Expedition. Sundo pala ni Angel iyon. Wheels niya iyon.
Kung nakamamatay ang mapahiya, matagal na siguro akong nagsimba na may bulak sa ilong!
“Sa susunod, aangkas talaga ako r’yan sa motorsiklo mo,” pabulong halos niyang sabi habang naka-beautiful eyes sa akin. “Huwag muna ngayon, ha? Me g’wardiya ako, e.” Sa lahat-lahat ng p’wede niyang gawin, iyong b’welta niyang iyo’y niyakap ba naman ako saka walang sabi-sabing ni-lips to lips!
Diyos ko, doon na bumigay ang mga tuhod ko. Nangalog nang husto at, maryosep, mangingisay yata ako.

Matutunghayan n’yo sa baba ang
ubod ng kulay na k’wento ng buhay ni Angel…

Gumagalang,


William P. Nucasa