William Padilla Nucasa

Naguilian, La Union

Wednesday, December 2, 2009

Sulo Sa Karimlan (karugtong ng "Kuwento Ng Isang Anghel")

Ang kwento sa likod ng buhay ni Angel, natuklasan ko, ay isa ngang pambihirang kasaysayan. Ganito kasining na mga kwento ang tipong nagkakapitak sa napakaprestihiyosong mga pahina ng antolohiya ng mga nagwawaging akda sa Palanca Awards. O kung susulatin ng isang Ingles, sigurado ito sa pinagpipitaganang Pulitzer Awards ng Amerika.
Ngunit ang kwento, ayon sa request, ay isusulat hindi para ipakipagtimpalak. At bilang isang mabuting manunulat ng buhay, ‘ala mang permadong kasunduan ay dapat akong umindak ayon sa tugtog na gusto ng nagpapasulat. Isusulat ko ang kuwento hindi upang pagkaperahan mula sa mga patimpalak. Isusulat ko ito upang kung mailathala ay pakikinabangan ng mga makababasa. Magsilbi nawa itong sulo pabalik sa liwanag ng maraming iba pang anghel na nasa karimlang pinanggalingan ni Angel – ang pre-marital sex.
Pero hintay! Paano ko kaya magagawang wholesome ang kwento gayong maitim pa ‘ata kaysa dilim ng gabi ang background nito? Paano ko isususulat, halimbawa, na hindi kukwestiyunin ng moralidad ang ilang bulgar na salita at berdeng tagpo na literal na inilahad ni Angel sa draft? Kalabisan nang banggiting ang isang gaya ni Angel na laking States, liberated, ang sex (daw) ay isang bukas na paksa. Isang bagay, alalaong-baga, na malayang gawin kahit walang basbas ng matrimonyo. (Sanabagan, hindi kaya masyadong napakaramot ng pagkakataon upang ngayon lamang ako pahintulutang makilala si Angel? Ha-ha!)
Anuman, bandang huli ay nagawa ko ring maging smooth ang mga kaberdehan ng kwento. Ngunit kung ano ang wakas nito ay hindi ko mapagpasyahan. Patuloy itong nakabitin sa wala. Syempre, gaya ninyo ay ayaw ko ring ang maagang pagkamulat ni Angel sa larong mabuhay ay mauuwi sa maagang kamatayan. Dapat malaman ng mga bumabasa na ang manunulat na ito, higit kaysa kanino man, ay napamahal na rin kay Angel.
Isang araw ay tumawag ako kay Angel.
“Ow, kumusta na?” si Angel. “Tapos na ba ang story ko? Pakitapos naman, please, bago mahalata ang tiyan ko. Syempre, bago ako magsimbang may bulak sa ilong ay gusto ko munang mabasa kung anu-ano ang mga kabalbalang pinaggagawa ko sa buhay.”
“Is there really no other way to get out from this, other than killing yourself, Angel? Maryosep, andami riyang ibinebenta ang sarili para lamang mabuhay. And yet, here you are born with silver spoon planning to commit suicide…”
Naulinigan ko na naman sa linya ang mga pinong tawa ni Angel. “Ha-ha, don’t tell me, iaalok mo na naman sa akin ang sarili mo, Mr. William P. Nucasa? I tell you, long before I made a decision na ipasulat ang buhay ko ay napagpasyahan ko nang ganito ang aking magiging wakas. Papatayin din lamang ako sa amin kapag malaman ito, magpapakamatay na lamang ako. You just don’t know, perfect daughter ako sa tingin ng parents ko. And damn me dahil pagkatapos ibigay sa akin ang lahat ng gustuhin ko’y ganito lamang ang aking igaganti. It’s a big bullshit! Ang laking kahangalan. Para akong gamu-gamong nag-dive sa apoy.”
“Pero ang isang pagkakamali ay hindi maitutuwid ng isa pang pagkakamali, Angel. Sa ganyang lagay mo ngayon, lalong clear dapat sa iyo that there are really things that we must not go beyond.”
“Kung nag-pari ka, alam mo, ang husay mo sigurong pari. But I’m so sorry dahil gaya ng sinabi ko sa ‘yo noon, ipagdasal mo na lamang ako. No other choice na talaga, e. Sukol na ako.
Anyway, makasiya sana sa ‘yo ang inihanda kong kabayaran sa pagsulat mo ng buhay ko. I have three luxury cars and some millions of pesos in my account. Sa Last Will and Testament ko, one-thirds nito ay mapupunta sa iyo. The remaining two-thirds will go to charity. Alam mo na, pampalakas kay Lord upang kahit papaano ay mabawasan naman ang mga kasalanan ko.”
Walang damdamin ang ginawa kong pagtawa. “Hindi ko alam, nabili mo na pala ako. Thanks ha, pero siguro naman ay hindi kasali sa mga nabili mo ang karapatan kong tumanggi sa alok mo. Takot ako sa maraming pera, alam mo? Besides, as of now ay happy na ako, kuntento na ako, na motorsiklo lamang ang service ko.”
“Whatever, bahala na lamang kayong mag-usap ng lawyer ko. In case di mo talaga maihabol ang story ko, bahala ka na. Sana gawan mo ng paraan para mai-publish. Then, for the second and last time ay hahangarin mo naman sigurong masilayan ako bago ihatid sa huling hantungan. Kapag makita mong tinatabunan na ako ng lupa, iiyak ka kaya?”
Nasumpungan ko na lamang ang aking sarili, pagka-end ni Angel sa tawag ko, na kinukwestyon ang ilang reyalidad ng buhay. Kung ang pag-ibig ay isang sugal ng larong mabuhay, nasaan ang katwiran at ginawang laging talunan ang mga babae? At, sa kasalukuyang sitwasyon, si Angel nga ba talaga at ang walang malay na sanggol sa sinapupunan nito ang dapat magbuwis ng buhay kung mayroon mang dapat magbuwis nito?
Anuman, alam kong hindi natutulog ang Diyos upang makaligtaan ang krisis na ito sa buhay ni Angel. Umaasa akong gaya ng isang tupang nawalay mula sa siyamnapu’t siyam, gagawa at gagawa Siya ng paraan upang ang anghel na ito ay muling maibalik sa liwanag.
Hindi naglipat linggo, isang hapong malakas ang buhos ng ulan ay tumunog ang cellphone ko. Sa screen, isa sa dalawampung numerong konektado kay Angel ang nakarehistro. Pinindot ko ang buton para sa Ok.
“Hello…”
“Hello,” hindi kay Angel ang boses. “Ikaw ba si William Nucasa, anak?” Nag-“opo” ako. “Mama ni Trisha ito.” PAGTATAPAT: Trisha ang tunay na pangalan ni Angel. “Tungkol ito kay Trisha, anak,” anitong tila umiiyak o galing sa pag-iyak. “Please, be at Saint William’s Cathedral tomorrow. Ten A.M. mag-i-start ang ceremony. Please, anak, I beg you…”
Nine A.M. kinabukasan nang dumating ako sa Saint William’s. Bagamat isang oras pa bago ang seremonya ay gitgitan na sa parking space ng simbahan ang napakamamahal na mga sasakyan. Dyaske, saan ko ba ipa-park ang motorsiklo ko?
At ano ito? Apat na kalalakihang nangakabarong ang agad ay sumalubong sa akin bago pa man makasapit sa pinto ng simbahan. Wow ha, ganito ba talaga ako ka-VIP sa libing ni Angel? (Trisha na pala ngayon). Pero bakit pinalilibutan ako? At, bago ko pa namalayan, isang matigas na bagay na ang naramdaman kong itinutok sa likod ko.
“Napag-utusan lang po,” anang isa, iyong may pinakabruskong mukha. Sino kaya ang mga ito? Mga hired killer? “Itutumba” ako? Bakit, ano’ng aking atraso? “Sumunod ka na lang kung ayaw mong masaktan.”
Huminto kami sa tabi ng naka-park na Nissan Patrol na heavily tinted ang salamin. “Siya ba?” Galing sa isang nasa loob ang boses. ”Papasukin na’t nang matapos agad e makuha na natin ang ating komisyon.”
Panginoon ko, “itutumba” na ba talaga ako? Saan? Paano na ang libing ni Trisha?
Sapilitan akong ipinasok sa awto. At ang gulat ko nang masinong isang bakla pala ang nasa loob nito! Santa Maria, di bale na pong bistayin ako ng bala h’wag lamang mapagsamantalahan ng baklang ito!
“Hmp, matikas ka nga pala,” sabi ng bakla habang sa tingin ay sinusukat wari ako. “Ow, ano pang ginagawa mo? C’mon, umayos na’t nang tayo’y matapos agad.”
Sa pagyukong iyon ng bakla ay ubod lakas ko siyang sinipa. Pero maliksi ang kumag, nakailag. Inaambaan ko ng isa pang tadyak nang may kung anong ipinalo sa batok ko. At nagdilim ang lahat sa akin.
Ang apat na lalaking nangakabarong ang namulatan ko pagbalik ng aking malay-tao. “Sorry po,” matapat nilang paghingi ng paumanhin. “Tara na pong manhik sa simbahan at magsisimula na ang seremonya.”
Pagtayo ko, napansin kong iba naman na ang suot ko. Bakit naka-amerikana na ako? Nasaan na ang bakla? Inayusan lamang ba ako? Para ano?
Sa simbahan, mag-uumpisa na nga ang seremonya. Pero nasaan ang patay? Bakit pangkasal ang dekorasyon ng simbahan? Sino ang mga ikakasal?
Sa mando ng isa sa mga lalaki, lumakad kami sa aisle. Sa ikatlong upuan mula sa pinakaharap ay tumigil kami. “Kumilos ka ayon sa hinihiling ng mga pangyayari,” may banta sa tinig nito. At bago ako iniwan, kinapa nito ang baril na nakasukbit sa kanyang baywang.
At nag-umpisa ang seremonya. Bago ko pa mawatasan, heto na si Trisha— ang buhay na buhay na si Trisha–- na inihahatid palapit sa akin ng isang ginoong kagalang-galang ang tindig. Ang kagandahan nito na wika ko dati ay katakam-takam ay lalo pang naging katakam-takam ngayon dahil sa napakaelegante nitong gown.
At sino ang groom? Hu-hu-hu, makatatanggi pa ba itong inyong abang lingkod gayong sa tuwing mapadadako ang tingin ko sa lalaking may sukbit na baril ay lagi nitong kinakapa ang baywang?
Lumalakad ang seremonya ay naglalaro ang isip ko sa magiging tagpo pagkatapos ng kasal. May honeymoon kaya? Saan? “Pwede” pa kaya kahit magtatatlong buwan na? Paano? Ha-ha, ang likot naman talagang imagination ito, oo.
“Inuulit ko,” napalakas ‘ata ang boses ng pari. “Ikaw lalaki, tinatanggap mo ba si Trisha–”
“Opo, Father. Tinatanggap ko po at ipinapangako kong pakamamahalin siya habang ako’y nabubuhay.”
Tinitigan ako ng pari. Sa malumanay na boses, anito, “Please, anak, patapusin mo naman muna sana ako bago ka sumagot. Saka, “oo” at “hindi” lamang ang dapat mong isagot, okey?”
“Okey, fine, Father.”
Inulit ng pari ang tanong.
“Opo, Father.”
Maya-maya pa, naulinigan kong sinasabi sa akin ng pari: “You may now kiss the bride.”
Tinitigan ko si Trisha. Nagtatanong ang aking mga mata. “Pwede?”
Tumango siya.
Pero Diyos ko, saan ba hinahalikan ng groom ang bride? At kapag ki-kiss, yayakap pa ba? Walang yakap, kiniss ko siya sa forehead.
Halos magpugik sa tawa ang pari. ”Don’t tell me, iho, na buntis na’t lahat ay sa noo mo pa lang nahahalikan si misis?” (As if binibigyan ako ni father ng ideya na maliban sa lips, pisngi at noo ay may iba pang mga parte ang babae na kini-kiss. Kung alin-alin ang mga iyon, isang bagay na hindi lamang dapat si Father ang nakaaalam).
Hinila ‘ika n’yo akong bigla ni Trisha at sa b’welta kong yaon ay niyakap ako saka siniil ng halik sa labi. Gumanti ko. Matagal. Napakatagal.
“Iho, iha, tama na ‘yan,” marahang tinapik ng pari ang mga likod namin.
ALAS-KUWATRO ng madaling araw kinabukasan nang magising ako. “Trisha…” niyugyog kong marahan ang aking si Trisha. Nasa isang silid kami ng isang five star hotel for one-month stay, courtesy of our very own ninong, Honorable Mayor of Naguilian, La Union.
“Ummph… Bakit ba?” Sa malamlam na liwanag ng lampshade ay nabakas ko ang isang pilyang ngiti na gumuhit sa mga labi ni Trisha.
“Please...”
Hinalikan ko si Trisha sa lips. Marahan. Marahang-marahan. Pumusok. Pumusok nang pumusok.
“Di ba popsy, ito rin ‘yong … napuyat tayo kagabi?”
Hay naku, for sure, mali-late na naman ako mamaya sa 7:30 A.M. na klase ko. Pero valid naman ang reason, di ba? Just married nga naman, e! Ha-ha!

WAKAS

Gumagalang,


William P. Nucasa

1 comment:

Anonymous said...

Dear Kuya Wilz,

Una po sa lahat, hindi sapphire ang pangalan ko, pero ok lang na yun na ang itawag niyo. Hehe.

Salamat po sa pagdaan ninyo sa blog ko, nalulugod po akong tunay.

Sa ngayon po ay nakaraos na ko sa pagkabigo ng aking huling pag-ibig, ngunit hindi ibig sabihin nun na ako ay handa na muling magmahal, sapagkat karugtong ng sinabi niyo na may ibibigay Siya, ay wala pa Siyang naibibigay, at ako ay patuloy lang na maghihintay.

Ako rin po ay naghahangad ng mabuti para sa inyo. Maraming salamat po ulit sa inyong kabutihang puso.

Lubos na gumagalang,
Sapphire