William Padilla Nucasa

Naguilian, La Union

Thursday, November 26, 2009

Prof. Jenny Peckson

Bad trip ako kay Prof. Jenny Peckson. Kung ituring ba naman ako ay tila isa lamang sampid na nahalo sa kanyang klase.
“Ano para sa iyo ang payong, Mark Anthony?” Isang haiku ng bantog na si Basho ang aming paksa.
“Ano po, Ma’am,” alerto akong tumayo, “proteksiyon para sa ulan o kaya’y sa sikat ng araw.”
Kaytalim ng sulyap na ipinukol niya sa akin. Nakikipagdigma. “Alam na iyan ng buong klase, hijo,” anito sa tonong nanlilibak. “Para rin sa ulan ang bota, salakot at kapote. Ano ang pagkakaiba ng kapote at payong?”
Ano nga ba? Nag-isip ako. Nag-imadyin. “Ang kapote po ay para sa lalaki o kaya’y simbolikong bagay na tumutukoy sa lalaki. At ang payong, kung isusunod dito, ay para sa babae o kaya’y simbolikong bagay na tumutukoy sa babae.”
Umaliwalas ang mukha ng aming propesor. Pero sure ako na hindi pa siya tapos sa kanyang pagtatanong. “Kung gagraduhan mo ang iyong sarili, saan ka naman kaya babagsak, Mark Anthony, sa lalaki o sa babae?”
Ngani-ngani kong ipinagbalibagan si Prof. Jenny Peckson.
“Kung kasing ganda n’yo ang liligaw sa akin, di bale na hong tawagin akong binabae, Ma’am!”
Palakpakan ang klase. And mind you, taas-noo akong umupo palibhasa’y ipinapalagay kong naisahan ko rin ang tiger-beauty ng aming university.
“Sa mundo ng ating propesyon, class, mainam talaga na mayroong ganitong mga talakayan. Bakit? Dahil sa istratehiyang ito natin nahuhuli ang loob ng ating mga mag-aaral. Ikaw, Mark Anthony, bilang isang binatang guro’y papaano mo hinuhuli ang loob ng isang dalaga?”
Praktikal na tanong, naisaloob ko. “Sa pamamagitan po ng pagpapakita ng tunay kong ako, Ma’am. Sapagkat ibig kong kung iibigin ako’y iibigin ako dahil sa pag-ibig!”
Pinaupo ako sa pamamagitan ng kumpas ng kanyang kanang kamay.
Iyon si Prof. Jenny Peckson. Tagapagturo ng Literatura sa disiplinang kinukuha ko sa aking Master’s Degree. Mabagsik. Terror. “Si kamatayan” kung tagurian ng marami. Dahil kung napili kang tanungin, todas mo. Antimano’y isa kang celebrity na nasuong sa biglaang interview.
Pero huwag ka dahil kumpara sa kanino pa man naming propesor ay sa kanya ako higit na humahanga. Modelo ko siya. Utang ko sa kanya ang mga intelihente at mapanghamong istratehiya na ayon sa mga estudyante ko’y napapanahon at lubhang makabuluhan. Oo, nang dahil sa kanya’y nagawa ko at patuloy na nagagawang maging kasiya-siya ang nakababagot na mundo ng literatura sa aking mga klase.
Sa larangan ng pagtuturo’y bubot pa nga lamang ako, lahat kami sa klase, kung ihahambing kay Prof. Jenny Peckson. Kumbaga sa biyahe, aminado maging ang aking mga may-edad nang kaklase na kami’y papunta pa lamang samantalang pabalik na ang aming propesor.
Noon ay Araw ng mga Puso. “Kung bibigyan kayo ng isang milyong piso kapalit ng inyong pag-ibig, tatanggapin n’yo ba?” Isang Literaturang-Tsino ang aming hinihimay.
Bawat isa’y naglahad ng sariling pagpapasiya. Sa hirap daw ng buhay ngayon, practical judgment, ay bakit hindi. Tatlo kaming tumanggi.
Tumawad si Prof. Jenny Peckson. Tatlong milyon? Limang milyon? Pitong milyon? Sa sampung milyong piso, bumigay din ang dalawa. Ako, hindi. Pinal ang sagot ko. Priceless yata ang pag-ibig ko.
Heto ang kasunod na tanong: “So, what is your greatest dream, Mark Anthony?”
Marami. Pero isa lamang ang hinihingi. At ano nga ba? “To march with the most beautiful bride. Then, establish a contented and spiritually motivated family, Ma’am!”
Isang “alanganing” kaklase ang nag-alok na maging bride ko. Na pabiro kong sinagot: “I forgot to mention, may plano pala akong magseminarista pagka-graduate ko ng M.A.”
Tawanan ang klase.
Patapos na noon ang semestre at ang aming paksa’y ang The Knights of the Roundtable, isa ring banyagang literatura. Sa panitikan, isang istratehiyang gamitin ang pagbibigay ng mga paunang tanong. Pangganyak ito pati upang mahimok ang interes ng mga mag-aaral ukol sa tatalakaying akda.
Sa mga ibinigay na tanong, nagbabad ang klase sa: What do most women desire?
Umikot ang aming diskusyon sa halos tatlong punto lamang: wealth, beauty and brain. Pagandahan na lang sa pagbibigay ng paliwanag. Sa nakauunawa ng facial expression ni Prof. Jenny Peckson, hindi namin nasapol ang sagot.
Sa akda namin natuklasan ang tumpak na tugon: To have their will. Ang makuha kung ano ang kanilang hinahangad.
Nagbigay ng pangkasaysayang pag-uugnay ang aming propesor. Diumano, ito ang susing nagbukas upang magkaroon ng kalayaan sa labas ng tahanan ang mga ginang. Sa paghahanap-buhay, halimbawa. Sa dating kalakaran, ang mga ginang ay sa loob lamang ng bahay. Tagasinop,tagapagluto, tagapag-alaga ng mga anak. Huwag mawawala, siyempre, pangkama.
“Isang araw, kayong bachelor teachers ay magsisipag-asawa rin. Ikaw, Mark Anthony, paano mo binabalak pamahalaan ang iyong magiging maybahay?”
“Kung mamarapatin, lalo na kapag may mga bata na, doon po ako sa dating kalakaran, Ma’am. Sapagkat iniisip kong mahirap ipaubaya sa iba, sa kasambahay halimbawa, ang pagpapanuto sa mga anak. Gayon man, pag-uusapan namin itong mabuti ng aking magiging maybahay.”
Tumangu-tango ang aming propesor.
Bago kami i-dismiss ni Prof. Jenny Peckson nang araw na iyon, nagbilin siya. “After your last period, see me in my office, Mark Anthony. Kailangan nating mag-usap!”
“Darating po ako, Ma’am.”
Alas-dos hanggang alas-singko ng hapon ang last period ko. Alas-singko y diyes,
nandoon ko sa opisina ni Prof. Jenny Peckson.
“Pinadalhan mo ako ng sulat sa bahay, Mark Anthony. Bakit?”
“Bilang tagapagturo ng Panitikan, hindi ko man literal inilahad sa aking sulat, alam kong alam n’yo, Ma’am, kung bakit.”
“Pero, propesor mo ako… estudyante kita!”
“Opo, Ma’am, hindi ko po iyon makakalimutan. Dito sa loob ng university ay propesor ko kayo, estudyante n’yo ako. Kaya sa labas ng university ko kayo pinapadalhan ng sulat. Dahil sa labas ng university ay dalaga kayo at ako’y binata. Ako at si “Luksang-Paru-paro” na nagpapadala sa inyo ng tula linggu-linggo ay iisa, Ma’am.”
“Masyado na akong gurang para sa iyo, Mark Anthony…”
“Magtei-thirty one palang kayo, Ma’am, ako nama’y twenty two. Maano ba ang walong taon na gap. Tsaka, walang edad-edad sa pag-ibig, di ba?”
Humakbang ako: isa, dalawa, tatlo, palapit kay Prof. Jenny Peckson. “Liliwanagin ko ang hindi ko niliwanag sa sulat, I love you, Ma’am!”
Isa pang hakbang, yakap ko na si Prof. Jenny Peckson. Masasal ang tahip ng aking dibdib at tila hinahabol ko ang aking paghinga.
Walang sagot ni reaksiyon, inulit ko nang pabulong halos: “I love you, Ma’am!”
Titig sa isa’t isa, dahan-dahang inilapit ko ang aking mukha sa mukha ni Prof. Jenny Peckson. At, sa nagwawala ko mang kamalayan, naramdaman kong siya’y tumingkayad bago maglapat ang aming mga labi.
“Ambilis naman yata, Mark Anthony…”
“We’re not getting any younger, Jenny!” Muli kong siniil ng halik ang kanyang mga labi. “Will you marry me?”
Naramdaman kong hinigpitan nito ang yakap sa akin. “Loko ka talaga, alangan namang hindi kita papapanagutin sa ginawa mong ito, ‘no?” Kinurot ako sa tagiliran. “Yes, I do!”
Nag-beautiful eyes ako. “Isa pang kiss, puwede?”
“Sumusobra ka na…”
“Please!” Nagbulul-bululan ako. “Ita na nga yang e, ayo’ pa!”
“Sige na nga!” Siya’y tumingkayad, at pumikit, upang pamuling ipaubaya ang kanyang mapupulang labi sa aking mga nagbabagang labi. “O, ano pang ginagawa mo? Ala a, kiss na…”
“Opo.. hayan na po!”