Doon Po Sa Amin

Nang umuwi ako n’ung nakaraang buwan
sa sinilangan kong minumutyang bayan;
sa ibayong-dagat na pinanggalingan,
maluha-luha pa noong magpaalam!

Habang bumibyaheng pauwi sa amin
mahilu-hilo ma’y kay gaan ng feeling;
ilang oras na lang, sa wakas, sa wakas
sa mahal kong bayan ay muling aapak!

Kumusta na kaya ang mahal kong bayang
hirap at hikahos noong aking iwan?
Umaasa akong maunlad na ito
pagkat mahusay raw ang aming gatpuno!

(Dating klasmeyt daw niya’t naging kaibigan
ang dating pangulo sa malayong bayan;
sa aking pag-uwi’y magugulat kaya
sa naging pag-unlad ng bayan kong sinta?)

Magtatanghali na nang aming sapitin
ang istasyon ng bus sa poblasyon namin;
liban sa iilang gusaling nadagdag
ang baya’y wala na yatang iniunlad!

Pauwi sa baryo’y nagbalik na sugat
ang tanawin doong larawan ng hirap;
baku-bako pa rin ang daang binagtas,
wala pa ring linya ng elektrisidad!

Saan napupunta ang taunang budget
na inilalaan sa bayan kong ibig?
Anong ginagawa ng konsehong bayan—
ang pangako nila’y nasaan, nasaan?

Ga’no man kasakit, bukas ng umaga
lilisanin uli ang bayan kong sinta,
muling paroroon sa malayong lupa
upang paalipin sa mga banyaga!

Sa mithing pagbangon ng bayan kong sinta
kahit papaano’y makatulong sana
ang katas ng pawis na ipadadala
sa mga mahal ko na nangungulila.